به نام مکانیک قلب ها
باز هم خیال تو مرا برداشت
کجا می برد، نمیدانم؟؟!!!
حال و هوایی دارد نبودنت...هیچ نمیدانی...نمی دانی وقتی در انبوه آدمهایی که زندگی می کنی که حرفشان،
شادی شان،هدیه دادنشان زجرت می دهند؛چه برسد به زخم زبانشان درد دارد،درد...
دردی که شاید توهم آن را چشیده باشی اما نه به اندازه ی من... هرچه تلقین
میکنم که دنیا گذراست ،این روزهای سخت گذراست،این تنهایی ات تمامی دارد اما همچنان از ندیدن تو،
از بغل نکردن تو می ترسم...
از این زندگی می ترسم،از آدمهایش که فکر می کنند به سودما کار می کنند هم می ترسم
می گویند تمام دنیای "آدم"فقط یک نفر می تواند باشد....
من آن یک نفر راهم ندارم...به امید آنکه دست تقدیر دست مرا به او برساند زندگی را پشت سر میگذارم...
کلمه ای ذهن مرا درگیر کرده است :امید: حکایت امیدواری حکایت من است...
امید را زنگی آموخت...آموخت که همیشه شاد باشم
اما تنها دریک موضوع کوتاهی کرده است به من تحمل دوری را نیاموخت؛
دوری ای که هرکسی در مقابلش تاب و توان ندارد
به این دلیل نمیدانم زنده ام یانه؟ احساس دارم یانه؟
نمیدانم چگونه متحمل این سختی بوده ام...درابتدا مردم فلسفه میبافتند که:
بهش فکرنکن عادت میکنی ...آری حال بعداز عمری سال عادت کرده ام
اما جان و رمقی در خود نمیبینم...
میدانم ریسک بزرگیست؛ ساکت ماندن و تسلیم شدن سر زندگی ات، سر آینده ات...
" اما من امید دارم... " 
نظرات شما عزیزان:
